PLAK is op zoek naar fotografen/tekenaars/modeontwerpers die het ROZENTHEATER MAGAZINE met leuk beeld willen vullen? INTERESSE ?! Stuur een mailtje met wat voorbeelden van je werk naar plak@rozentheater.nl..
Wednesday, March 26, 2008
YYEEAAHH PLAK in het Parool
Kunst, dinsdag 25 maart 2008
Plakmiddagje voor jonge crea's is goed voor de contacten
Een chillmiddag voor jonge creatieve mensen: schilderen, strikjes naaien, films kijken. En nieuwe mensen ontmoeten om mee te werken. 'Plak' is een reallife Myspace.
Liedewij Loorbach
De foyer van het Rozentheater staat zondagmiddag vol banken en zitzakken. Dj's wisselen elkaar af, op de overloop worden kleurige kussentjes versierd met knoopjes, strikjes en letters. En ��n van de grote muren van de foyer wordt beschilderd door Mich�le Mutsters (21), met vrolijke kleuren, rare beestjes. Wie wil, mag meeschilderen.
De middag heet Plak, en wordt voor het eerst georganiseerd door Kristel Mutsters (25) en Josine Neyman (26) die het bedrijfje Club zonder Filter leiden. Het evenement staat vijf keer per jaar geprogrammeerd in het Rozentheater.
"Op Plak moeten jonge mensen die iets willen in contact kunnen komen met anderen die hen daarmee verder kunnen helpen," zegt Mutsters. Zo kunnen schrijvers in spe hun werk voorleggen aan een schrijver van lifestyle magazine Vice. Mutsters hoopt dat ooit jonge modeontwerpers via Plak een maand in winkels mogen hangen, en bandjes in platenzaken mogen spelen.
"Toen wij begonnen met ons bedrijfje hebben we allerlei mensen die wij bewonderden gemaild met vragen," zegt Mutsters. "De meesten hebben nooit antwoord gegeven." De twee beseffen dat het als jonge, beginnende creatieveling moeilijk is voet aan de grond te krijgen, om een netwerk op te bouwen. "Nu wij zelf de weg hebben gevonden, contacten hebben opgebouwd, willen we anderen daarbij helpen." Liefst ook de persoon die MBO-3 doet en hen een mailtje stuurde met de vraag of zij hem niet kunnen helpen met leren fotograferen. "We willen laagdrempelig zijn. Niet te hip."
Jonge muzikanten, fotografen, filmmakers, modeontwerpers vinden elkaar tegenwoordig vaak via Myspace. Plak wil de creatieve Amsterdammers in het echte leven met elkaar kennis laten maken. Hun contact met de meiden van modemerk Eatly begon ook deels via Myspace. Nu zitten Isabella Doelwijt (18) en Naftaly Rooi (20) op Plak met hun workshop beestjes maken van kussentjes.
"Het is toch een chillmiddag," zegt Doelwijt. Rond een grote tafel met koekjes en snoepgoed zitten jongens en meisjes, pubers en volwassenen met naald en draad hun kussentje te versieren. Ze volgen allebei een modeopleiding aan het ROC, in hun eigen kamers maken ze kleding die in een paar winkeltjes in Amsterdam wordt verkocht.
In de kleine zaal worden 's middags films vertoond van jonge Amsterdammers. Maurice Seleky (25) laat een dertien minuten durende film zien die hij vorig jaar heeft gemaakt: over Nederlandse Waffen SS'ers. Mooi gemaakt, slecht acteerwerk.
Wouter van Couwelaar (23) nam een film mee uit 2005. "Ik wilde iets anders laten zien, maar mijn computer ging kapot." In Elfhonderdvijfentwintig proberen de jongens Jos� (Jos� Klaase) en Nasrdin (Nasrdin Dchar) in een nacht de 1125 euro uit te geven die ze hebben gevonden op de achterbank van een snorder. Een vrolijke film over jong, multicultureel Amsterdam, met goede acteurs. Van Couwelaar schrijft nu voor theater, vertelt hij. En ja, hij wil nog wel films maken. Maar ja, dat is zo duur. Creatieve connecties heeft Van Couwelaar al, geldschieters niet. Plak deed een oproep in het programmaboekje: 'Hij zoekt veel geld van iemand met weinig eisen (..). Of een beetje geld van iemand met leuke idee�n of een goede opdracht.'
www.plakblijftplakken.blogspot.com
Plakmiddagje voor jonge crea's is goed voor de contacten
Een chillmiddag voor jonge creatieve mensen: schilderen, strikjes naaien, films kijken. En nieuwe mensen ontmoeten om mee te werken. 'Plak' is een reallife Myspace.
Liedewij Loorbach
De foyer van het Rozentheater staat zondagmiddag vol banken en zitzakken. Dj's wisselen elkaar af, op de overloop worden kleurige kussentjes versierd met knoopjes, strikjes en letters. En ��n van de grote muren van de foyer wordt beschilderd door Mich�le Mutsters (21), met vrolijke kleuren, rare beestjes. Wie wil, mag meeschilderen.
De middag heet Plak, en wordt voor het eerst georganiseerd door Kristel Mutsters (25) en Josine Neyman (26) die het bedrijfje Club zonder Filter leiden. Het evenement staat vijf keer per jaar geprogrammeerd in het Rozentheater.
"Op Plak moeten jonge mensen die iets willen in contact kunnen komen met anderen die hen daarmee verder kunnen helpen," zegt Mutsters. Zo kunnen schrijvers in spe hun werk voorleggen aan een schrijver van lifestyle magazine Vice. Mutsters hoopt dat ooit jonge modeontwerpers via Plak een maand in winkels mogen hangen, en bandjes in platenzaken mogen spelen.
"Toen wij begonnen met ons bedrijfje hebben we allerlei mensen die wij bewonderden gemaild met vragen," zegt Mutsters. "De meesten hebben nooit antwoord gegeven." De twee beseffen dat het als jonge, beginnende creatieveling moeilijk is voet aan de grond te krijgen, om een netwerk op te bouwen. "Nu wij zelf de weg hebben gevonden, contacten hebben opgebouwd, willen we anderen daarbij helpen." Liefst ook de persoon die MBO-3 doet en hen een mailtje stuurde met de vraag of zij hem niet kunnen helpen met leren fotograferen. "We willen laagdrempelig zijn. Niet te hip."
Jonge muzikanten, fotografen, filmmakers, modeontwerpers vinden elkaar tegenwoordig vaak via Myspace. Plak wil de creatieve Amsterdammers in het echte leven met elkaar kennis laten maken. Hun contact met de meiden van modemerk Eatly begon ook deels via Myspace. Nu zitten Isabella Doelwijt (18) en Naftaly Rooi (20) op Plak met hun workshop beestjes maken van kussentjes.
"Het is toch een chillmiddag," zegt Doelwijt. Rond een grote tafel met koekjes en snoepgoed zitten jongens en meisjes, pubers en volwassenen met naald en draad hun kussentje te versieren. Ze volgen allebei een modeopleiding aan het ROC, in hun eigen kamers maken ze kleding die in een paar winkeltjes in Amsterdam wordt verkocht.
In de kleine zaal worden 's middags films vertoond van jonge Amsterdammers. Maurice Seleky (25) laat een dertien minuten durende film zien die hij vorig jaar heeft gemaakt: over Nederlandse Waffen SS'ers. Mooi gemaakt, slecht acteerwerk.
Wouter van Couwelaar (23) nam een film mee uit 2005. "Ik wilde iets anders laten zien, maar mijn computer ging kapot." In Elfhonderdvijfentwintig proberen de jongens Jos� (Jos� Klaase) en Nasrdin (Nasrdin Dchar) in een nacht de 1125 euro uit te geven die ze hebben gevonden op de achterbank van een snorder. Een vrolijke film over jong, multicultureel Amsterdam, met goede acteurs. Van Couwelaar schrijft nu voor theater, vertelt hij. En ja, hij wil nog wel films maken. Maar ja, dat is zo duur. Creatieve connecties heeft Van Couwelaar al, geldschieters niet. Plak deed een oproep in het programmaboekje: 'Hij zoekt veel geld van iemand met weinig eisen (..). Of een beetje geld van iemand met leuke idee�n of een goede opdracht.'
www.plakblijftplakken.blogspot.com
Tuesday, March 25, 2008
PLAK 1
Plak 1 was een groot succes.. wauw al die mensen die de storm getrotseerd hebben om bij erbij te zijn.. overweldigend.. We hebben al een hoofd vol ideeen voor de volgende PLAK die 25 mei gaat plaatsvinden. Maar we willen ook graag feedback van jullie, de mensen die erbij waren. Wat moet anders, beter, waar hebben jullie behoefte aan, suggesties voor een volgende PLAK! Vertel het ons, plak@rozentheater.nl.
Vice heeft uit de inzendingen van de schrijversopdracht twee verhalen geselecteerd, deze gaan geplaatst worden in het volgende Rozentheater Magazine, dat rond juli gaat uitkomen.. Er komt weer snel een nieuwe opdracht aan, dus houdt de blogspot in de gaten, of schrijf je in voor nieuws, dan wordt je automatisch op de hoogte gehouden..
Hier de twee uitgekozen verhalen van Maud-Sarah en Maurice.
Onder de plak van mode – de jukbeenderen van de eeuw
door Maurice Seleky
Je ziet een model lopen. Als een ongenaakbare ijskoningin in de zomer toont ze de nieuwste creatie van een ongetwijfeld fabelachtig geniale ontwerper. Je vindt het model mooi, hoewel je niets van haar kleren begrijpt. Maar dat geeft niet, want het is mode.
Het model heeft donker haar, een geheimzinnige oogopslag en misschien wel de jukbeenderen van de eeuw. Vanwege haar hakken torent ze hoog boven normale stervelingen uit. Ze zal wel Frans spreken.
Je vindt het ontroerend hoe Amsterdam ook nu weer probeert wat van de internationale allure op te vangen die aan mode verbonden is. Met een culturele incrowd van een paar honderd man spant onze stad zich met man en macht in om zich te meten met een Londen, Parijs, New York of Milaan. Dat is dapper, maar Viktor & Rolf kunnen niet al het werk alleen doen. Je vraagt je af of het model er ook zo over denkt.
Je zou meer van haar willen weten, want zo ben je ook wel weer.
Het is zaterdagavond en je staat op een modefeestje in een nachtclub Je hebt wel wat met mode, maar niet meer dan de gemiddelde metroseksueel. Je bent hier eigenlijk voor de modellen. Het is tenslotte zaterdagavond. Op dit creatieve festijn geven de optredens van de Belgische artiesten Tom Barman, en het leuke meisje en de leuke jongen van Vive la Fête, aan hoe internationaal georiënteerd onze modewereld is. Als de stad zo hard blijft werken wordt het nog eens wat met mode in ons land. En als we nog iets harder werken met z’n allen geldt dat ook voor onze popmuziek en onze vaderlandse cinema.
Je verliest het model niet uit het oog, terwijl je semi-nonchalant om je heen kijkt, een sigaret met witte filter in je mondhoek, zoals modellen doen op foto’s. Uiterlijke schijn heeft in dit gezelschap geen negatieve connotatie.
Wat ziet iedereen er met een digitale spiegelreflex om z’n nek toch professioneel uit. Ok, je raaskalt, dus je bent aangeschoten genoeg voor actie.
Je ritselt ergens een glas champagne en stapt met de moed der wanhoop op het model af. Wat is immers het concrete verschil tussen champagne en een fototoestel? In het licht van de illusie staan ze beiden voor roem en succes. Onmisbare attributen om de glamour van vandaag mee te bestendigen.
Zoals het een kind van deze tijd betaamt, ben je inmiddels sociaalflexibel genoeg om oppervlakkig over hippe koetjes en kalfjes te lullen. Je praat over Berlijn, Five Days Off, iPods, Dutch Design, Hyves, The Rolling Stones, Rineke Dijkstra, NRC Next en puur pro forma over het conflict in het Midden-Oosten (voor het gemak spreek je over één conflict). Je doet het goed bij het model, denk je. Dat ziet iedereen, hoop je.
Wat een toekomst. Jij aan de haal met het gezicht van een internationaal modehuis. Het model als de levende ontkenning van het leeghoofdig cliché van haar beroepsgroep. En jij blij, want misschien dat je haar kleren ooit leert begrijpen.
Maar dan komt meneer model aangelopen. Hij is zo mogelijk nog langer dan het model. En ook hij heeft misschien wel de jukbeenderen van de eeuw. Hoewel hij niets te zeggen heeft (hij weet bijvoorbeeld niet van het conflict in het Midden-Oosten) vertrekt hij met het model aan zijn zijde.
Om zijn nek hangt een digitale spiegelreflex.
Hoewel je niets van deze avond verwacht had, zou je willen dat je iets moois aanhad. Jouw kleren zou niemand dan begrijpen, maar dat geeft niet, want het is mode…
het commentaar van Peter Bas:
Maurice’ verhaal/column heeft de publicatie gewonnen omdat hij met zijn eigen mening, vanuit zijn eigen standpunt tegen een onderwerp aankijkt (in dit geval mode) en zijn gedachten vrij letterlijk en in een goede stijl neer weet te zetten op papier. Het is een persoonlijk verhaal, geschreven in de ik-vorm waarbij de lezer, figuurlijk, bij de hand wordt genomen. Zonder te (ver)oordelen geeft Maurice zijn visie op hetgeen hij meemaakt (of het nou verzonnen is of niet). Een goede kop en staart, leuke verwijzingen en dito achtergrond info maken het verhaal helemaal af.
Onder de plak zitten
door Maud-Sarah Verwegen
Robin zegt: "Schatje, je bent mijn LSD. Door jou voel ik me zo goed. Je bent beter dan welke drug dan ook".
Ik vraag: "Waarom snuif je dan nog steeds?"
Zijn antwoord: "Jij bent er niet altijd".
Nu vraag ik me af: Is het mijn schuld dat hij harddrugs gebruikt?
A. Nee, want hij gebruikte ook al voor hij mij kende.
Tegenargument: Hij is wel veel meer gaan gebruiken.
B. Ja, het is mijn schuld. Ik zou hem non-stop moeten pijpen. Wat ben ik toch een egoïstische trut dat ik dat zelf niet kon bedenken.
Voorargument: Als ik hem pijp heeft hij geen drugs 'nodig'.
Hm.. Lastig. Mag ik een hulplijn inschakelen?
Floor zegt: "Was hij niet degene die vond dat jullie elkaar niet te vaak moesten zien?"
Daar zit een kern van waarheid in.
"En dus?"
"Pijp hem goed en hoop dat hij daar lang genoeg op kan teren voor hij weer naar die shit grijpt".
Serieus. Wat is het toch fijn om een vriendin als Floor te hebben. Twee weken later schept hij op tegen zijn vrienden en loop ik met nekklachten rond bij de huisarts.
Commentaar van Peter Bas:
Maud’s verhaal/column was erg kort, maar ook erg krachtig en zonder schroom geschreven. Ze schrijft precies wat ze kwijt wil en draait niet om de hete brei heen. Ook is het grappig, scherp en actueel.
Beide verhalen waren ook nog eens zo goed als foutloos geschreven.
Vice heeft uit de inzendingen van de schrijversopdracht twee verhalen geselecteerd, deze gaan geplaatst worden in het volgende Rozentheater Magazine, dat rond juli gaat uitkomen.. Er komt weer snel een nieuwe opdracht aan, dus houdt de blogspot in de gaten, of schrijf je in voor nieuws, dan wordt je automatisch op de hoogte gehouden..
Hier de twee uitgekozen verhalen van Maud-Sarah en Maurice.
Onder de plak van mode – de jukbeenderen van de eeuw
door Maurice Seleky
Je ziet een model lopen. Als een ongenaakbare ijskoningin in de zomer toont ze de nieuwste creatie van een ongetwijfeld fabelachtig geniale ontwerper. Je vindt het model mooi, hoewel je niets van haar kleren begrijpt. Maar dat geeft niet, want het is mode.
Het model heeft donker haar, een geheimzinnige oogopslag en misschien wel de jukbeenderen van de eeuw. Vanwege haar hakken torent ze hoog boven normale stervelingen uit. Ze zal wel Frans spreken.
Je vindt het ontroerend hoe Amsterdam ook nu weer probeert wat van de internationale allure op te vangen die aan mode verbonden is. Met een culturele incrowd van een paar honderd man spant onze stad zich met man en macht in om zich te meten met een Londen, Parijs, New York of Milaan. Dat is dapper, maar Viktor & Rolf kunnen niet al het werk alleen doen. Je vraagt je af of het model er ook zo over denkt.
Je zou meer van haar willen weten, want zo ben je ook wel weer.
Het is zaterdagavond en je staat op een modefeestje in een nachtclub Je hebt wel wat met mode, maar niet meer dan de gemiddelde metroseksueel. Je bent hier eigenlijk voor de modellen. Het is tenslotte zaterdagavond. Op dit creatieve festijn geven de optredens van de Belgische artiesten Tom Barman, en het leuke meisje en de leuke jongen van Vive la Fête, aan hoe internationaal georiënteerd onze modewereld is. Als de stad zo hard blijft werken wordt het nog eens wat met mode in ons land. En als we nog iets harder werken met z’n allen geldt dat ook voor onze popmuziek en onze vaderlandse cinema.
Je verliest het model niet uit het oog, terwijl je semi-nonchalant om je heen kijkt, een sigaret met witte filter in je mondhoek, zoals modellen doen op foto’s. Uiterlijke schijn heeft in dit gezelschap geen negatieve connotatie.
Wat ziet iedereen er met een digitale spiegelreflex om z’n nek toch professioneel uit. Ok, je raaskalt, dus je bent aangeschoten genoeg voor actie.
Je ritselt ergens een glas champagne en stapt met de moed der wanhoop op het model af. Wat is immers het concrete verschil tussen champagne en een fototoestel? In het licht van de illusie staan ze beiden voor roem en succes. Onmisbare attributen om de glamour van vandaag mee te bestendigen.
Zoals het een kind van deze tijd betaamt, ben je inmiddels sociaalflexibel genoeg om oppervlakkig over hippe koetjes en kalfjes te lullen. Je praat over Berlijn, Five Days Off, iPods, Dutch Design, Hyves, The Rolling Stones, Rineke Dijkstra, NRC Next en puur pro forma over het conflict in het Midden-Oosten (voor het gemak spreek je over één conflict). Je doet het goed bij het model, denk je. Dat ziet iedereen, hoop je.
Wat een toekomst. Jij aan de haal met het gezicht van een internationaal modehuis. Het model als de levende ontkenning van het leeghoofdig cliché van haar beroepsgroep. En jij blij, want misschien dat je haar kleren ooit leert begrijpen.
Maar dan komt meneer model aangelopen. Hij is zo mogelijk nog langer dan het model. En ook hij heeft misschien wel de jukbeenderen van de eeuw. Hoewel hij niets te zeggen heeft (hij weet bijvoorbeeld niet van het conflict in het Midden-Oosten) vertrekt hij met het model aan zijn zijde.
Om zijn nek hangt een digitale spiegelreflex.
Hoewel je niets van deze avond verwacht had, zou je willen dat je iets moois aanhad. Jouw kleren zou niemand dan begrijpen, maar dat geeft niet, want het is mode…
het commentaar van Peter Bas:
Maurice’ verhaal/column heeft de publicatie gewonnen omdat hij met zijn eigen mening, vanuit zijn eigen standpunt tegen een onderwerp aankijkt (in dit geval mode) en zijn gedachten vrij letterlijk en in een goede stijl neer weet te zetten op papier. Het is een persoonlijk verhaal, geschreven in de ik-vorm waarbij de lezer, figuurlijk, bij de hand wordt genomen. Zonder te (ver)oordelen geeft Maurice zijn visie op hetgeen hij meemaakt (of het nou verzonnen is of niet). Een goede kop en staart, leuke verwijzingen en dito achtergrond info maken het verhaal helemaal af.
Onder de plak zitten
door Maud-Sarah Verwegen
Robin zegt: "Schatje, je bent mijn LSD. Door jou voel ik me zo goed. Je bent beter dan welke drug dan ook".
Ik vraag: "Waarom snuif je dan nog steeds?"
Zijn antwoord: "Jij bent er niet altijd".
Nu vraag ik me af: Is het mijn schuld dat hij harddrugs gebruikt?
A. Nee, want hij gebruikte ook al voor hij mij kende.
Tegenargument: Hij is wel veel meer gaan gebruiken.
B. Ja, het is mijn schuld. Ik zou hem non-stop moeten pijpen. Wat ben ik toch een egoïstische trut dat ik dat zelf niet kon bedenken.
Voorargument: Als ik hem pijp heeft hij geen drugs 'nodig'.
Hm.. Lastig. Mag ik een hulplijn inschakelen?
Floor zegt: "Was hij niet degene die vond dat jullie elkaar niet te vaak moesten zien?"
Daar zit een kern van waarheid in.
"En dus?"
"Pijp hem goed en hoop dat hij daar lang genoeg op kan teren voor hij weer naar die shit grijpt".
Serieus. Wat is het toch fijn om een vriendin als Floor te hebben. Twee weken later schept hij op tegen zijn vrienden en loop ik met nekklachten rond bij de huisarts.
Commentaar van Peter Bas:
Maud’s verhaal/column was erg kort, maar ook erg krachtig en zonder schroom geschreven. Ze schrijft precies wat ze kwijt wil en draait niet om de hete brei heen. Ook is het grappig, scherp en actueel.
Beide verhalen waren ook nog eens zo goed als foutloos geschreven.
Friday, March 21, 2008
PLAK tape
De PLAK tape is binnen.. we zijn heel gelukkig! zondag nemen we hem mee naar PLAK en aan jullie om je creativiteit erop los te laten.. zorg ervoor dat je tape idee op de foto wordt gezet door de fotograaf die rond loopt of leg zelf het resultaat vast met je camera. De beste foto gaan we gebruiken om de PLAK editie van mei aan te kondigen..
dus:
- doe iets plakkerigs met de tape
- zorg dat het vastgelegd wordt op hoog kwaliteit beeld
- stuur het ons toe op plak@rozentheater.nl
- check de eerste week van april de blogspot om te zien of jouw beeld het is geworden
- check de straten van amsterdam want daar zal hel winnende beeld over een tijdje te zien zijn
Monday, March 10, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)