PLAK 1

Plak 1 was een groot succes.. wauw al die mensen die de storm getrotseerd hebben om bij erbij te zijn.. overweldigend.. We hebben al een hoofd vol ideeen voor de volgende PLAK die 25 mei gaat plaatsvinden. Maar we willen ook graag feedback van jullie, de mensen die erbij waren. Wat moet anders, beter, waar hebben jullie behoefte aan, suggesties voor een volgende PLAK! Vertel het ons, plak@rozentheater.nl.

Vice heeft uit de inzendingen van de schrijversopdracht twee verhalen geselecteerd, deze gaan geplaatst worden in het volgende Rozentheater Magazine, dat rond juli gaat uitkomen.. Er komt weer snel een nieuwe opdracht aan, dus houdt de blogspot in de gaten, of schrijf je in voor nieuws, dan wordt je automatisch op de hoogte gehouden..

Hier de twee uitgekozen verhalen van Maud-Sarah en Maurice.


Onder de plak van mode – de jukbeenderen van de eeuw
door Maurice Seleky

Je ziet een model lopen. Als een ongenaakbare ijskoningin in de zomer toont ze de nieuwste creatie van een ongetwijfeld fabelachtig geniale ontwerper. Je vindt het model mooi, hoewel je niets van haar kleren begrijpt. Maar dat geeft niet, want het is mode.
Het model heeft donker haar, een geheimzinnige oogopslag en misschien wel de jukbeenderen van de eeuw. Vanwege haar hakken torent ze hoog boven normale stervelingen uit. Ze zal wel Frans spreken.
Je vindt het ontroerend hoe Amsterdam ook nu weer probeert wat van de internationale allure op te vangen die aan mode verbonden is. Met een culturele incrowd van een paar honderd man spant onze stad zich met man en macht in om zich te meten met een Londen, Parijs, New York of Milaan. Dat is dapper, maar Viktor & Rolf kunnen niet al het werk alleen doen. Je vraagt je af of het model er ook zo over denkt.
Je zou meer van haar willen weten, want zo ben je ook wel weer.
Het is zaterdagavond en je staat op een modefeestje in een nachtclub Je hebt wel wat met mode, maar niet meer dan de gemiddelde metroseksueel. Je bent hier eigenlijk voor de modellen. Het is tenslotte zaterdagavond. Op dit creatieve festijn geven de optredens van de Belgische artiesten Tom Barman, en het leuke meisje en de leuke jongen van Vive la Fête, aan hoe internationaal georiënteerd onze modewereld is. Als de stad zo hard blijft werken wordt het nog eens wat met mode in ons land. En als we nog iets harder werken met z’n allen geldt dat ook voor onze popmuziek en onze vaderlandse cinema.
Je verliest het model niet uit het oog, terwijl je semi-nonchalant om je heen kijkt, een sigaret met witte filter in je mondhoek, zoals modellen doen op foto’s. Uiterlijke schijn heeft in dit gezelschap geen negatieve connotatie.
Wat ziet iedereen er met een digitale spiegelreflex om z’n nek toch professioneel uit. Ok, je raaskalt, dus je bent aangeschoten genoeg voor actie.
Je ritselt ergens een glas champagne en stapt met de moed der wanhoop op het model af. Wat is immers het concrete verschil tussen champagne en een fototoestel? In het licht van de illusie staan ze beiden voor roem en succes. Onmisbare attributen om de glamour van vandaag mee te bestendigen.
Zoals het een kind van deze tijd betaamt, ben je inmiddels sociaalflexibel genoeg om oppervlakkig over hippe koetjes en kalfjes te lullen. Je praat over Berlijn, Five Days Off, iPods, Dutch Design, Hyves, The Rolling Stones, Rineke Dijkstra, NRC Next en puur pro forma over het conflict in het Midden-Oosten (voor het gemak spreek je over één conflict). Je doet het goed bij het model, denk je. Dat ziet iedereen, hoop je.
Wat een toekomst. Jij aan de haal met het gezicht van een internationaal modehuis. Het model als de levende ontkenning van het leeghoofdig cliché van haar beroepsgroep. En jij blij, want misschien dat je haar kleren ooit leert begrijpen.
Maar dan komt meneer model aangelopen. Hij is zo mogelijk nog langer dan het model. En ook hij heeft misschien wel de jukbeenderen van de eeuw. Hoewel hij niets te zeggen heeft (hij weet bijvoorbeeld niet van het conflict in het Midden-Oosten) vertrekt hij met het model aan zijn zijde.
Om zijn nek hangt een digitale spiegelreflex.
Hoewel je niets van deze avond verwacht had, zou je willen dat je iets moois aanhad. Jouw kleren zou niemand dan begrijpen, maar dat geeft niet, want het is mode…

het commentaar van Peter Bas:

Maurice’ verhaal/column heeft de publicatie gewonnen omdat hij met zijn eigen mening, vanuit zijn eigen standpunt tegen een onderwerp aankijkt (in dit geval mode) en zijn gedachten vrij letterlijk en in een goede stijl neer weet te zetten op papier. Het is een persoonlijk verhaal, geschreven in de ik-vorm waarbij de lezer, figuurlijk, bij de hand wordt genomen. Zonder te (ver)oordelen geeft Maurice zijn visie op hetgeen hij meemaakt (of het nou verzonnen is of niet). Een goede kop en staart, leuke verwijzingen en dito achtergrond info maken het verhaal helemaal af.

Onder de plak zitten
door Maud-Sarah Verwegen

Robin zegt: "Schatje, je bent mijn LSD. Door jou voel ik me zo goed. Je bent beter dan welke drug dan ook".
Ik vraag: "Waarom snuif je dan nog steeds?"
Zijn antwoord: "Jij bent er niet altijd".
Nu vraag ik me af: Is het mijn schuld dat hij harddrugs gebruikt?
A. Nee, want hij gebruikte ook al voor hij mij kende.
Tegenargument: Hij is wel veel meer gaan gebruiken.
B. Ja, het is mijn schuld. Ik zou hem non-stop moeten pijpen. Wat ben ik toch een egoïstische trut dat ik dat zelf niet kon bedenken.
Voorargument: Als ik hem pijp heeft hij geen drugs 'nodig'.
Hm.. Lastig. Mag ik een hulplijn inschakelen?
Floor zegt: "Was hij niet degene die vond dat jullie elkaar niet te vaak moesten zien?"
Daar zit een kern van waarheid in.
"En dus?"
"Pijp hem goed en hoop dat hij daar lang genoeg op kan teren voor hij weer naar die shit grijpt".
Serieus. Wat is het toch fijn om een vriendin als Floor te hebben. Twee weken later schept hij op tegen zijn vrienden en loop ik met nekklachten rond bij de huisarts.

Commentaar van Peter Bas:
Maud’s verhaal/column was erg kort, maar ook erg krachtig en zonder schroom geschreven. Ze schrijft precies wat ze kwijt wil en draait niet om de hete brei heen. Ook is het grappig, scherp en actueel.

Beide verhalen waren ook nog eens zo goed als foutloos geschreven.